Her gün yeni başlangıçların olduğu, zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığımız hayat koşturmacası dediğimiz yasam içinde, bazen hepimiz hep birilerini memnun etmek için yaşadık ve halen yasamaya devam ediyoruz.
Hep birileri mutlu olsun diye uğraştık.
İnsanlara değer vermeyi onlara kendilerini vazgeçilmez hissettirmeyi, yanlış insanlara güvenmeyi, hak etmeyen insanları baş tacı ederek onlara inanarak onları dost bilerek güvendik ve bazen de kendi mutluluğumuzu erteleyerek elalem ne der? O ne der? Bu ne der? Kaygısıyla kendimizden başka etrafındaki insanları düşünerek yaşadık.
Yeri geldi üzüldük, yeni geldi kırıldık. Bazen de kader dedik hiçbir şey olmamış gibi hayata devam ettik.
Kaderimizi yaşarken kimlerin anne babamız olacağını nerede dünyaya geleceğimizi, nerede öleceğimizi, kiminle evleneceğimizi, saç göz ve ten rengimizi doğuştan ne olacağını bilmeden hayat denen yaşam içerisinde kendimizi yaşarken bulduk.
Bütün bu yaşananlar sadece kendi içimizde olan vesveseden başka bir şey değildi aslında.
Bizim düşündüğümüz kadar insanlar bizi düşünmüyor. İnsanların o kadar da umurunda olmuyoruz.
Elalem bizi bu kadar ilgilendirmiyor!
O halde onların bizim hakkımızdaki düşüncelerinden neden bu kadar etkileniyoruz?
Neden onların düşüncelerine, eleştirilerine yargılarına göre biçim alıyoruz.
Hiç düşündünüz mü?
Hayat her zaman için bir derstir bizlere.
En zeki insanlar bile geçmişten ders almış kişilerdir.
Yeri gelecek bunlar bizlerin canımızı sıkacak ve acıtacak, hayal kırıklığına uğratacak, negatif insanlar ve olaylar bizi hayatta olduğumuz sürece devam edecektir.
Kimi zaman da bu tür insanlara öfkelenip İntikam almaya bile düşünebiliriz.
Bu gibi durumlarda bazen en güzel cevap susmak ve görmezden gelmek olmalıdır.
Kendimizi başkalarıyla kıyaslamayalım.
Kendi yolumuza gidelim.
Çünkü yanlış olsa bile bu yolun sadece bize ait olduğunu bilmeliyiz.
Kendi duygularımız içinde yaşamalıyız. Başkaları için değil kendi düşüncemiz kendi kararlarımız olsun.
Kendi hatalarımız, kendi yanlışlarımız diyebilmek için kendi yolumuzdan gitmeliyiz.
Üzülsek de pişman olsak da kendimiz için yaşamalıyız.
Kendi benliğimiz olmalı.
Onu kimse için terk etmemeliyiz.
Bizi biz olduğumuz gibi kabullenen insanlar olsun hayatımızda.
Unutmayalım!
Çünkü bu hayatta, herkes kendi hikâyesinin kahramanıdır.
Kimse kimsenin ne yaşadığımı bilmez.
Siz sizsiniz, onlar onlardır.
Kimse için değişmemeliyiz.
Oysaki sevgi değişim ile olmuyor, sadece olduğun gibi kabullenir.
İnsanların istediği biri gibi değil, kendiniz olmak için o kişi olun.
Kendiniz olun.
Bu hayat sizin başarılarınızla mutluluklarınızla, başarısızlıklarınızla ve mutsuzluklarınızdan ibarettir.
Sizi siz yapan her ne varsa, doya doya hayatınızı yaşayın!
Her zaman hayır demeyi öğrenin.
Sınırlarınızı belirleyin.
Her zaman önceliğiniz olsun.
Stresten uzaklaşın!
Göreceksiniz ki, sizi siz yapan daha da güzel adımlarla yolunuza devam edeceksiniz.
Kaybettiğiniz için üzüldükleriniz aslında, kurtulduğunuz yükler olduğunu, kimseye kendinizden başka fazla değer vermemeniz gerektiğinin farkına varacaksınız.
Siz hayatınızın başrolüsünüz her zaman.
Kendi mutluluğunuzdan sadece siz sorumlusunuz.
Diğerleri ancak biz kendimizi seversek severler.
Hayat sizin. Tercih sizin.
Seçimleriniz sizin.
Her zaman mutlu olmanız dileğiyle. Sevgiler...
