Teknoloji ve dijitalleşmenin hayatımıza girmesi ile yaşanılan zorluklar ve kolaylıklar ile eskileri arar olduk.
Eskiden her şey çok başka güzel ve değerliydi.
Küçücük evlerimizde yanan sobamızın ateşinde gaz lambalarımızda mum ışıklarında bile huzur vardı.
Televizyonlarımız renkli değildi programlar çok yoktu.
Sabırsızlıkla beklediğimiz haftada bir izlediğimiz Türk filmlerimiz ne güzeldi.
Cep telefonlarımız yoktu, zamanımızı genelde arkadaşlarımıza dışarda kaya, beş taş, yağ satarım bal satarım, çelik çomak, oyunlarıyla hayatımızı güzelliklerle yaşayan nesillerdik. .
Hele de kışın da ayrı bir güzelliği ve değeri vardı. Kızak kaymalarımız, saçaklarda biriken buzları toplayıp şeker gibi yemelerimiz, kartopu oynayıp gözlerini kömürden burnunu havuçtan kardan adam yapmalarımız.
Sobanın üstünde kestane pişirmelerimiz, mısır patlatmalarımız.
Komşulara gidip gece yarılarına kadar sohbetlerimiz, bayramlarda büyüklerimizin ve sevdiklerimizin akrabalarımızın, komşularımızın ellerini öperek saygı sevgi ile bayramlaşmaları özlüyoruz.
Meğerse en güzel yıllarımızmış.
Anne, baba, Abla, kardeş, ailemizle, komşularımızla çok değer kazanmıştı eskiden hep beraber yaşanılan zamanlarımız.
Oysa birde şimdilerde yaşadığımız hayata bakacak olursak, ne çok güzel değerler ile birlikte sevdiklerimizin çoğunu kaybettik.
Evlerimiz büyüdü, vicdan kayboldu.
Uzay yakınlaştı Komşularımız uzak oldu.
Teknoloji, iletişim çoğaldı.
Fakat muhabbet azaldı.
İlaçlar arttı ama birçok tehlikeli hastalıklarda (Kanser) gibi çoğaldı.
Başarımız bilgimiz arttı fakat güvenimiz azaldı.
Benler çoğunluktayken bizler azaldık. Nerden nereye geldik.
Manevi değerlerimizi kaybettik tamamen maddeci, materyalist bir toplum haline geldik.
Saygı, sevgi, güven ilişkilerimiz hiç kalmadı denecek derecede azaldı.
Eskiden parayla satın aldığımız, Hürriyet, Milliyet, Tercüman, Cumhuriyet, Günaydın, gibi daha birçok gazetecilik neredeyse kayboldu.
Şimdilerde internet haberciliğin yönelen büyük gazeteler ile birlikte gazetecilik mesleğini yapan kişiler para kazanamaz durumlara geldiler.
Çiftçilerimiz kendi tarlalarını kendileri sürerken, gelişen teknoloji ile dijitalleşme makinaların çoğalmasıyla neredeyse insan gücüne gerek kalmadı.
Artık bilgisayarlarla ve uzaktan kumanda ile eğitimli insanlar tarım araçlarını kontrol etmeye başladılar.
Bu gidişle gelecekte emek gücüne değil beyin gücüne ihtiyaç olan bir meslek haline geliyor çiftçilik.
Satışlarımız da artık internet üzerinden yapılmaya başlandı.
Günümüzde ağır işlerde çalıştırılan insanlarımız artık yerini makina gücüne bırakmaktadır.
Tatil planlarımız eskiden seyahat acentalarına gidilirken oteller, biletler şimdi internet üzerinden ve birçok sitelerden ayrılarak satın alınmaktadır.
Sahip olduğumuz tüm güzel değerlerimiz yavaş yavaş kaybolmaktan olup yerini kıskançlık, bencillik, çıkarcılık, tahammülsüzlük, çekememezlik, bireysellik, gibi olumsuz değer ilişkilerimiz le öne çıkarak toplumumuzda mutsuz, umutsuz, olumsuz düşünen insanların sayısını arttırmıştır.
